Uitgelicht
Elke maand staat er een vinyl album centraal. Dit album wordt op deze pagina uitgelicht.
Het desbreffende album is tevens te verkrijgen op onze webshop en/of in onze winkel.
Alan Parsons Project - Eye In The Sky
​
Eye in the Sky is het zesde studioalbum van Alan Parsons Project.
Het is samen met het album The Turn of a Friendly Card het meest
succesvolle album van The Alan Parsons Project. In 1982 had de
groep het geluk dat de gelijknamige single aansloeg. Andere
redenen voor succes waren wellicht de mengeling van muziekstijlen
van progressieve rock, funk en zwaar georkestreerde muziek. De
originele elpee had een opdruk van het Oog van Horus aan de
voorzijde; de eerste oplage in bladgoud. Het originele album
verscheen bij Arista Records, compact discs verschenen vervolgens
bij Ariola en Sony BMG. Het conceptalbum is opgenomen in de
​
Sirius is het eerste nummer op het album en het is tevens meteen het kortste nummer van het album. Het nummer gaat over in het 2e nummer Eye In The Sky.
Sirius werd in de jaren 90 door de Chicago Bulls gebruikt tijdens de introductie van haar spelers tijdens de proloog op hun wedstrijden. Ook Manchester City en VfL Wolfsburggebruikten het nummer. Daarnaast werd Sirius ook gebruikt voor aanvang van de wedstrijden tijdens het EK voetbal 2012 in Polen en Oekraine.
​
Eye in The Sky was de grote hit van het album. Een poppy nummer dat aansloeg in velen landen. In sommige landen was dit de grootste hit van de band. Een voorbeeld van een perfect 80's popnummer gezongen door Eric Woolfson.
​
Children Of The Moon is een rustig nummer. Dit was tevens de B-Kant van Eye In The Sky.
​
Gemini past vervolgens goed in het concept van het gehele album.
​
Silence and I is een symfonisch hoogstandje. Het nummer duurt ruim 7 minuten. Met de stem van Woolfson lijkt dit nummer echter voorbij te vliegen.
​
You're Gonna Get Your Finger Burned is de stevigste track van het album. Het zit netjes achter een rustig nummer en net voor een ander poppy nummer.
​
Dit andere poppy nummer is Psychobabble. Een rustig intro loopt uit op een krachtige track. Dit nummer wordt gezongen door Elmer Gantry. Een van de vele zangers die meewerkten op dit album.
​
Dan volgt Mammagamma. Een mooi instrumentaal nummer waar de synthesizer een hoofdrol heeft. Mammagamma zou volgens een aantal fans gelijkenis vertonen met Pink Floyds Another Brick in the Wall; de titel is wellicht een variatie op Ummagumma, een elpee van Pink Floyd (Parsons was geluidstechnicus bij The Dark Side of the Moon). Mammagamma is bijna geheel gespeeld met behulp van de Fairlight CMI, een synthesizer.
​
Het voorlaatste nummer is Step By Step. Een ander typisch APP nummer gezongen door Lenny Zakatek.
​
Het laatste nummer is Old And Wise. Een waardige afsluiter. Het nummer werd destijds een redelijke hit in Nederland. Inmiddels is het nummer uitgegroeid tot een klassieker en het nummer is tevens de bekendste track van The Alan Parsons Project in Nederlands. Ieder staat staat de track hoog genoteerd in de Top 2000. Het stond zelfs 2x genoteerd op #8 in de Top 2000!
​
Bron: Website van Alan Parsons Project
​
​
Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon
​
De eerste opnamen voor The Dark Side of the Moon
begonnen in juni 1972 in de Abbey Road Studios
(de studio waar onder andere The Beatles opnamen)
te Londen. Als producer was Alan Parsons ingehuurd.
Het album verscheen op 24 maart 1973 en betekende
Pink Floyds doorbraak bij het grote publiek. Bassist Roger
Waters componeerde de meeste nummers, en nam vanaf
dat moment de leidende rol binnen de groep op zich.
​
Speak to Me, het openingsnummer laat gedurende ruim
één minuut een hartslag horen, die geleidelijk aan sterker
wordt, terwijl ook korte geluidsfragmenten van de nummers die later op het album staan over de hartslag heen echoën. Het einde van het album (Eclipse) is hetzelfde: een enkele hartslag. Hierop echter geen fragmenten van nummers meer, maar uitsluitend een man (Gerry O'Driscoll, de toenmalige portier van de studio) die, héél zacht de zin "There is no dark side of the moon really, as a matter of fact, it's all dark" uitspreekt. De titel slaat dan ook op al de schaduwrijke periodes in het leven en de zaken die hun schaduw op het leven werpen. De hartslag keert op het album nog enkele malen terug, als de aanwezigheid van andere instrumenten afneemt, alsof deze constant aanwezig bleef. Ook op het latere album The Wall (1979) keert de hartslag terug.
​
Na 'Speak To Me' komt Breathe, het tweede nummer op het album. Dit nummer, waarmee ook Pink Floyds reünie op Live 8 opende, heeft een traag ritme en een sombere inhoud: "All you touch and all you'll see is all your life will ever be". "Speak to Me" en "Breathe" benadrukken samen de wereldlijke en vluchtige elementen van het leven, die met de immer aanwezige dreiging van waanzin samengaan, en het belang om zijn eigen leven te leiden — "Don't be afraid to care''
​
Dit nummer vloeit over in On the Run, een (voor die tijd) experimenteel nummer dat vooral bestaat uit geluiden van een VCS3-synthesizer. Ook worden veel geluidseffecten gebruikt: de muziek komt afwisselend vanuit het linker- en het rechterkanaal en op de achtergrond zijn geluiden van een luchthaven te horen en de voetstappen en adem van iemand die voortsnelt. Het nummer evoceert de stress en de angst van het moderne reizen, in het bijzonder Wright's vliegangst. Op het einde van het nummer klinkt een muzikale explosie die een vliegtuigcrash verbeeldt.
​
Time, het vierde nummer van het album, begint, samen met het tikken van een enkele klok. Het is een van de bekendste nummers op het album. Ook hier zijn geluidseffecten aanwezig: een kakofonie van klokken en bellen die tegelijkertijd afgaan. Hierna volgt een drumsolo, waarna het nummer echt begint. Na een strofe en eenrefrein volgt een lange gitaarsolo, waarna er opnieuw een strofe en refrein komen. De tekst gaat over hoe snel de tijd wel niet gaat, de verloren jeugd en de kortstondigheid van het bestaan. Hierna komt de melodie van 'Breathe' terug. In het albumboekje staat de tekst van deze 'Breathe-reprise' apart aangegeven.
​
Het vijfde nummer is The Great Gig in the Sky. Nadat een man zegt niet bang te zijn voor de dood, krijgt de pianoriff gezelschap van de andere instrumenten waarna Clare Torry begint te zingen. Ze had de opdracht gekregen te improviseren en 'doodsangst' te laten horen in haar stem. De opname die men op de track hoort is - in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt - geen pure improvisatie, noch is het de enige opname. In werkelijkheid zong Clare Torry het nummer verscheidene malen in en is het eindresultaat, zoals het op het album terechtkwam, een samenraapsel van stukjes van de verschillende opnames. De titel werd gekozen uit ironie: alsof de dood het hoge, mooie eindpunt van het leven zou zijn. Midden in het nummer zegt Patricia 'Puddie' Watts: I never said I was frightened of dying. In 2005 klaagde Clare Torry Pink Floyd aan omdat ze geen auteursrechten zou krijgen van dit nummer. De zaak werd in 2005 door het High Court beslecht in het voordeel van Clare Torry, hoewel de details nooit onthuld werden. In alle persingen van het album na 2005 wordt Clare Torry naast Richard Wright vermeld als co-auteur.
Na 'The Great Gig In The Sky' moest men de langspeelplaat omdraaien, en daarom is dit het enige nummer dat niet vlot overgaat in het volgende. Op de recente cd-uitgaven is dit echter aangepast.
​
Money, dat als zesde op het album staat, was de eerste single van het album. Dit nummer is vooral bekend door de rinkelende kassa waarmee het nummer opent, en die de onconventionele maat (7/4) aangeeft. Ook de saxofoonsolo die halfweg overgaat in een gitaarsolo is een begrip geworden in de rockmuziek. De gitaarsolo is wel in 4/4-maat omdat gitarist David Gilmour dat makkelijker soleren vond. De tekst gaat, logischerwijs, over geld: "Money, so they say, is the root of all evil today".
​
Us And Them is het zevende en langste nummer van het album met een lengte van bijna acht minuten. Het onderwerp is (de zinloosheid van) oorlog. Ook dit nummer bevat een saxofoonsolo en een korte dialooginterventie.
​
Any Colour You Like is een instrumentaal nummer, dat dezelfde baslijn heeft als 'Breathe'. Daarom noemen sommigen het simpelweg 'Breathe 2nd reprise'.
​
Het negende nummer is Brain Damage. Het nummer, dat de meest klassieke vorm heeft (strofe refrein strofe refrein), handelt over de gevolgen van mentale achteruitgang. Het nummer bevat ook de albumtitel, samen met een verwijzing naar het trieste lot van Pink Floyd-stichter Syd Barrett: "When the band you're in starts playing different tunes, I'll see you on the dark side of the moon".
Het tiende en laatste nummer op het album is Eclipse. Het is een korte climax, gevolgd door een fade-out van de hartslag.
​
Bron: Website van Pink Floyd
